Ε ρε Mαγιακόφσκι που σου χρειάζεται. ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΙΓΚΑΣ

Γιατί η ποίηση

-ψιτ μεγάλε-

δεν είναι αιώρα ρεμβασμών

δεν ειν’ το φτερωτό σου κατοικίδιο

-ψιτ μεγάλε-

Όταν υποδύεσαι το φεγγάρι

να το υποδύεσαι και στη χάση του

-δεν θα στο κάνω πιο λιανά –

Αν το νοείς αυτό

έχει καλώς

αλλιώς

Ε ρε Mαγιακόφσκι που σου χρειάζεται

—

*
 —

Πού να’ σαι τώρα βρε Βλαδίμηρε

Τώρα που και τα δυο μας νόμπελ έγιναν συμπληγάδες

Κανείς δεν αρμενίζει πια για τ’ άρμενα

Κανείς για το γαλάζιο

μονάχο του συχνάζει στα μεγάλα υψόμετρα

και στις παλιές αγάπες

 —

*
—



Η Δώρα

Η Κωνσταντίνα

Η Ευανθία

Όποτε αλλάζω το πλευρό στον ύπνο μου

μου ξεκουρδίζουν σιωπηλά το ζώδιο

μέχρι να γίνει το ποτέ

το τυχερό μας νούμερο

-         τι ρώσικη ρουλέτα Παναγία μου –

εσύ γνωρίζεις απ’ αυτά Βλαδίμηρε

έγινε

έγινε στην Οντέσσα

 —

εδώ να δεις τι γίνεται

—

*
 —

Εδώ

 —

the evil eye is working overtime

 —

λυπάμαι που το γράφω αλλά

το φως το καταντήσαμε

την τέλεια -για το τίποτε- κρυψώνα

-Τι άλλο θέλεις να σου πω-

εχθές το βράδυ στο μετρό

αγγίζονταν χιλιάδες σώματα

κι ούτε ένα τσαφ για τα προσχήματα

ούτε ένα τόσο δα ηλεκτρόνιο

κάτι

ν’ ανατριχιάσει τα χαμένα βλέμματα

μήπως και δούμε την Ιθάκη ολόγυμνη

κάτω από τα ταγιέρ

και τα πουκάμισα

 —

*
 —



Είναι που να τρελαίνεται κανείς

Όπως ξηλώνουν έτσι τα μερόνυχτα

Το αίμα σου κλωστή –κλωστή

Οι τρεις σου μοίρες να πανιάζουνε

Τι περιμένεις ν’ αρχινίσει βρε κουτέ

Δεν είναι παραμύθι αυτό

 —

Είναι

 —

μονάχα το κουφάρι του

           —

*
 —

Η τραγωδία του τόπου μου

Αν εξαιρέσεις βέβαια τους σεισμούς

Όλοι οι υπόλοιποι    – ισμοί

Μας πούλησαν κατάμουτρα

Καλέ μου λόρδε Βύρωνα

Τσάμπα την λούστηκες την έξοδο

Τσάμπα την άναψες την έξοδο

Ο πυρετός σου σήμερα

Υπάρχει – δεν υπάρχει στα συγγράμματα

Του’ χουν κοτσάρει κάτι ελεεινά μικρόβια

Ενώ ήταν σκέτη λεβεντιά

Οκτώ μποφόρ Χριστός

Κι ακόμα τόσα

 —

Τότε –χαμένα μες στις καλαμιές

Τώρα- χαμένα στα σκυλάδικα

 —

*
—

THIS THE PLACE GENTLEMEN

 —

Πολλές οργιές κάτω απ’ το τίποτα

έτσι

που τα μαλλιά μας μπλέκονται στις ρίζες του

υιέ μου υιέ μου Αβεσσαλώμ

σαν εκκρεμές δεν θα’ χες πέραση

έτσι κι αλλιώς εμείς

τον χρόνο τον εισάγουμε απ’ το Γκρήνουιτς

γιατί ο δικός μας

έχει λαγούμια μαύρα κι ανεκπλήρωτα

 —

φωνάζεις την αγάπη

και σου επιστρέφει ο αντίλαλος αιμόφυρτος

 —

έχει μυριάδες χέρια που κοπήκανε

δεν ήταν αγαλμάτων

όλα τους

αργότερα μαρμάρωσαν

 —

 *
 —

Τι ειρωνεία κι αυτή Βλαδίμηρε

Εάν ερχόσουν σήμερα

Μπορεί και να μη σ’ άκουγα

Μένω σε δρόμο πολυσύχναστο

Σειρήνες, κορναρίσματα

Η ακοή μου μπάχαλο

-όχι σου λέω ψέματα -

Είναι που η μοναξιά

με βάζει από μικρό στη διαπασών

γι’ αυτό κι πιο πιστοί μου στίχοι

Το θαύμα είν’ ένα χελιδόνι απόκρημνο

            ή

 ρε Κωνσταντίνα πες μου τελικά

 πώς γίνεται

 να μην είσαι εδώ

 και να’ χει πανσέληνο



(κι άλλα πολλά

πιο μαύρα απ’ τα ανεκπλήρωτα)

μικροφωνίζουν μες τον ύπνο μου

κι υπνοβατώ

με την στυφάδα που’ χουν τα όνειρα

με τις σαχλές πυτζάμες μου

άχου να γκρεμιστώ σωστά

σ’ ένα σωστό ξημέρωμα

μπας και φωνάξω αληθινά κι εγώ

Αγχειβατείν – Pallasck

Τ’ αστροκαμμένο Φάντασμα

που τέλεια μ’ ενσαρκώνει


-Αυτη ειναι η ποιηση.
              Να ναι καλα ο Γιαννης.
                         Μ.Κ.